อย่างไรก็ตาม ภายใต้สภาวะปัจจุบันของดาวอังคาร การเคลื่อนไหวของมวลชนที่เกี่ยวข้องโดยทั่วไปมีขนาดเล็กกว่าบนโลกมาก แม้แต่พายุฝุ่นบนดาวอังคารทั่วโลกในปี 2544 ก็เคลื่อนตัวได้เทียบเท่ากับชั้นฝุ่นที่บางมากเท่านั้นมีความหนาประมาณ 3 µm หากสะสมด้วยความหนาสม่ำเสมอระหว่าง 58° เหนือและใต้ของเส้นศูนย์สูตร การสะสมของฝุ่นที่บริเวณรถแลนด์โรเวอร์ทั้งสองแห่งดำเนินไปในอัตราประมาณความหนาของเมล็ดข้าวทุกๆ 100โซล ความแตกต่างของความเข้มข้นของฝุ่นในชั้นบรรยากาศของโลกและของดาวอังคารมีสาเหตุมาจากปัจจัยสำคัญ บนโลก ฝุ่นที่ออกจากการแขวนลอยในชั้นบรรยากาศ ดินบนดาวอังคาร มักจะรวมตัวกันเป็นอนุภาคขนาดใหญ่ขึ้นผ่านการกระทำของความชื้นในดิน หรือลอยอยู่ในน้ำในมหาสมุทร ช่วยให้พื้นผิวโลกส่วนใหญ่ปกคลุมด้วยน้ำที่เป็นของเหลว ไม่มีกระบวนการใดเกิดขึ้นบนดาวอังคาร ปล่อยให้ฝุ่นที่สะสมอยู่พร้อมสำหรับการระงับกลับเข้าสู่ชั้นบรรยากาศของดาวอังคารในความเป็นจริง องค์ประกอบของฝุ่นในชั้นบรรยากาศบนดาวอังคาร คล้ายกับฝุ่นบนพื้นผิว ตามที่สังเกตโดยMars Global Surveyor Thermal Emission Spectrometerอาจถูกครอบงำโดยปริมาตรโดยคอมโพสิตของ plagioclase feldspar และ zeolite ซึ่งสามารถได้มาจากหินบะซอลต์ของดาวอังคารโดยทางกลไกโดยไม่มีการเปลี่ยนแปลงทางเคมี การสังเกตการณ์กับดักฝุ่นแม่เหล็กของ Mars Exploration Rovers บ่งชี้ว่าประมาณ 45% ของธาตุเหล็กในฝุ่นในชั้นบรรยากาศถูกออกซิไดซ์สูงสุด ( Fe 3+ ) และเกือบครึ่งหนึ่งอยู่ในไททาโนแมกเนไทต์[46]ทั้งสองอย่างสอดคล้องกับการได้มาทางกลของฝุ่นที่มีน้ำ การเปลี่ยนแปลงจำกัดเพียงฟิล์มบางๆ ของน้ำโดยรวมแล้ว ข้อสังเกตเหล่านี้สนับสนุนการไม่มีกระบวนการรวมตัวของฝุ่นที่ขับเคลื่อนด้วยน้ำบนดาวอังคาร นอกจากนี้ กิจกรรมลมยังครอบงำพื้นผิวดาวอังคารในปัจจุบัน และเนินทรายที่อุดมสมบูรณ์ของดาวอังคารสามารถส่งอนุภาคเข้าสู่สารแขวนลอยในชั้นบรรยากาศได้อย่างง่ายดายผ่านผลกระทบต่างๆ เช่น เม็ดขนาดใหญ่ที่แยกอนุภาคละเอียดผ่านการชนกัน