ในการ "สอน" อัลกอริทึมเกี่ยวกับความลึก การวางแนว และตำแหน่งในภาพ 2 มิติ นักวิจัยได้ป้อนภาพนิ่งของฉากในมหาวิทยาลัยพร้อมกับข้อมูล 3 มิติของฉากเดียวกันที่รวบรวมด้วยเครื่องสแกนเลเซอร์ อัลกอริทึมเชื่อมโยงทั้งสองชุดเข้าด้วยกัน ในที่สุดก็ได้รับแนวคิดที่ดีเกี่ยวกับแนวโน้มและรูปแบบที่เกี่ยวข้องกับการอยู่ใกล้หรือไกล ตัวอย่างเช่น มันเรียนรู้ว่าการเปลี่ยนแปลงอย่างฉับพลันตามขอบนั้นสัมพันธ์กันดีกับวัตถุหนึ่งซึ่งบดบังวัตถุอีกชิ้นหนึ่ง และมันเห็นว่าสิ่งที่อยู่ไกลออกไปนั้นอาจมืดกว่าเล็กน้อยและเป็นสีน้ำเงินมากกว่าสิ่งที่อยู่ใกล้ ในการตัดสินเหล่านี้ อัลกอริทึมจะแบ่งภาพออกเป็นระนาบเล็กๆ ที่เรียกว่า "ซูเปอร์พิกเซล" ซึ่งอยู่ภายในภาพและมีสี ความสว่าง และคุณสมบัติอื่นๆ ที่เหมือนกันมาก อัลกอริทึมจะพิจารณาว่าพิกเซลดังกล่าวอยู่ห่างจากผู้ชม เว็บไซต์ มากน้อยเพียงใดและวางแนวอย่างไรในพื้นที่ ซึ่งแตกต่างจากอัลกอริทึมก่อนหน้านี้ Stanford one สามารถอธิบายระนาบได้ทุกมุม ไม่ใช่แค่แนวนอนหรือแนวตั้ง สิ่งนี้ทำให้สามารถสร้างแบบจำลองสำหรับฉากที่มีระนาบหลายทิศทาง เช่น กิ่งก้านโค้งของต้นไม้หรือความลาดชันของภูเขา