ตั้งแต่ปลายศตวรรษที่ 19 เป็นอย่างน้อย ดาวอังคารได้รับการพิจารณาว่าเป็นสถานที่ที่น่าอยู่ที่สุดในระบบสุริยะนอกโลก ทั้งสำหรับสิ่งมีชีวิตพื้นเมืองและสำหรับการสำรวจและที่อยู่อาศัยของมนุษย์ ในเวลานั้น มีการคาดเดากันมากมายว่าสิ่งที่เรียกว่าคลองของดาวอังคาร ซึ่งเป็นระบบที่ซับซ้อนของเส้นพื้นผิวที่ยาวและเป็นเส้นตรง ซึ่งนักดาราศาสตร์น้อยคนนักที่อ้างว่าได้เห็นในการสังเกตการณ์ด้วยกล้องโทรทรรศน์ เป็นการสร้างสรรค์สิ่งมีชีวิตที่ชาญฉลาด การเปลี่ยนแปลงตามฤดูกาลในรูปลักษณ์ของดาวเคราะห์ ดาวอังคาร ซึ่งเป็นผลมาจากการแพร่กระจายและการถอยร่นของพืชพรรณ ได้เพิ่มเติมหลักฐานที่อ้างว่าเป็นกิจกรรมทางชีววิทยา แม้ว่าลำคลองเหล่านี้ได้รับการพิสูจน์ในภายหลังว่าเป็นภาพลวงตาและการเปลี่ยนแปลงตามฤดูกาลทางธรณีวิทยามากกว่าความสนใจทางชีวภาพ วิทยาศาสตร์ และสาธารณะเกี่ยวกับความเป็นไปได้ของชีวิตบนดาวอังคารและในการสำรวจดาวเคราะห์ก็ยังไม่จางหายไป