โครงสร้างฟองอากาศถูกทำให้ง่ายเกินไปโดยการเปรียบเทียบที่ดีกว่าอาจอธิบายได้ว่าเป็นหยดของเหลวกลวงซึ่งไม่มีพื้นผิว แต่ธรรมชาติของไหลที่ลดลงแผ่ออกไปในแนวรัศมี โครงสร้างแบบ ฟองสบู่ ที่มีจำนวนเปลือกไม่สิ้นสุดอาจเพียงพอสำหรับเป็นแบบจำลองทางคณิตศาสตร์ที่เพียงพอ เปลือกถูกอธิบายโดยควอนตัมพลังงานที่อนุญาต โครงสร้างฟองจะคล้ายกับบอลลูนที่อนุญาตให้แพ็คเก็ตพลังงานเชิงปริมาณ ทฤษฎี ในเปลือกได้ อย่างไรก็ตาม จำนวนของเชลล์ที่อนุญาตนั้นไม่มีที่สิ้นสุด ทำให้สามารถเพิ่มหรือลบพลังงานที่ไม่ได้วัดปริมาณออกจากโหมดโครงสร้างฟอง แต่ละเชลล์สามารถรองรับสามโหมด โหมดเสถียรคือ (1,1,1) แบบจำลองที่ซับซ้อนนี้จะเรียกในรูปแบบที่เรียบง่ายว่า ฟองสบู่แรงโน้มถ่วง ในบทความนี้ อนุภาคทั้งหมดจะมีมวลเนื่องจากอนุภาคทั้งหมดเป็น DM สถานะพื้นหรืออนุภาค DM ที่มีพลังงาน การเปิดเผยคือมวลสามารถนำไปใช้กับอนุภาค DM ได้ และ DM ที่ได้รับพลังงานจะมีมวลเท่ากับ DM ดั้งเดิม มวลและพลังงานจะถูกสงวนไว้แม้ในระหว่างปฏิกิริยานิวเคลียร์ ทฤษฎีนี้ขัดแย้งกับคำอธิบายของกราวิตอนปัจจุบันโดยกำหนดมวลให้กับฟองแรงโน้มถ่วง ดังนั้นจึงต้องมีการนิยามอนุภาค DM ใหม่ ปฏิสัมพันธ์ที่อ่อนแอไม่ได้ถูกตัดออกสำหรับอนุภาค DM ในทฤษฎี ฟองสบู่ ที่กล่าวถึงในที่นี้ อนุภาค DM จะกล่าวถึงในเชิงลึกมากขึ้นในภายหลังในบทความนี้ ทฤษฎีฟองสบู่นี้เสริมแนวคิด ฟอง โดยระบุอนุภาค DM ว่าสามารถตื่นเต้นได้ และสร้างสสารที่เรารู้จัก โครงสร้างคล้าย ฟองสบู่ อธิบายถึงโครงสร้างที่สามารถรองรับพลังงานได้ จึงกระตุ้นอนุภาค DM อนุภาค DM ถูกอธิบายว่าเป็นโครงสร้างฟองอากาศที่มีมวล และรองรับพลังงานในองศาอิสระหลายระดับ เช่น โหมดการสั่นสะเทือนสามโหมดในแต่ละเชลล์หลายตัว โดยแต่ละเชลล์มีการหมุนได้ถึงสองครั้ง อนุภาค DM สามารถโฮสต์พลังงานจลน์ได้เช่นกัน ส่วนย่อยที่น้อยมากหรือการกระตุ้น DM ทั้งหมดคาดว่าจะเสถียร และอาจเป็นเพียงส่วนย่อยของโหมดการกระตุ้นเท่านั้นที่สร้างแรงแม่เหล็กไฟฟ้าซึ่งสร้างอนุภาคที่เราคุ้นเคย