อาการของโรคเบาจืดทั้งสองรูปแบบมีความคล้ายคลึงกันและรวมถึงความกระหายน้ำที่มากเกินไปและการขับถ่ายของปัสสาวะในปริมาณมาก โดยปกติแล้ว 3 ถึง 6 ลิตรต่อวันแม้ว่าจะมีการบันทึกถึง 20 ลิตรต่อวันก็ตาม น้ำเป็นของเหลวที่ต้องการ และถ้าน้ำหรือของเหลวอื่นมีให้ใช้ฟรี ผู้ป่วยจะยังสบายดี การรักษาโรค ยกเว้นสำหรับความไม่สะดวกจากการดื่มและปัสสาวะบ่อยทั้งกลางวันและกลางคืน ในกรณีที่ไม่มีแหล่งที่มาของของเหลว ผู้ป่วยจะกระหายน้ำและหงุดหงิดมากขึ้นเรื่อยๆ จนในที่สุดมีอาการมึนงงและหมดสติอันเป็นผลมาจากภาวะออสโมลาลิตีเกินและปริมาณของเหลวนอกเซลล์ที่ลดลงการวินิจฉัยโรคเบาจืดจากส่วนกลางขึ้นอยู่กับการมีออสโมลาลิตีในซีรั่มสูงและออสโมลาลิตีในปัสสาวะต่ำ และจากผลการทดสอบการกีดกันของเหลว โดยการวัดออสโมลาลิตี้ในซีรั่มและปัสสาวะออก และออสโมลาลิตีในปัสสาวะเมื่อของเหลวถูกจำกัด ในระหว่างการทดสอบการกีดกันของเหลว ผู้ป่วยที่เป็นโรคเบาจืดยังคงขับถ่ายปัสสาวะปริมาณมากอย่างต่อเนื่อง และการให้วาโซเพรสซินทำให้ปริมาณปัสสาวะลดลง ออสโมลลิตี้ในปัสสาวะเพิ่มขึ้น และออสโมลลิตี้ในซีรั่มลดลง ในทางตรงกันข้าม ใน nephrogenic diabetes insipidus จะไม่มีการตอบสนองต่อการให้ vasopressin