ตามประมวลกฏหมายแพ่งและพาณิชย์มาตรา 1437 วรรคสาม บัญญํติว่า  " สินสอด เป็ทรัพย์ซึ่งฝ่ายชายให้แก่บืดามารดา   ผู้รับบุตรบุญธรรมหรือผู้ปกครองฝ่ายหญิง แล้วแต่กรณี  เพื่อตอบแทนการที่หญิงนั้นยอมสมรส     ถ้าไม่มีการสมรสโดยมีเหตุสำคัญอันเกิดแก่หญิง   หรือดโดยมีพฤติการณ์ซึ่งฝ่ายหญิงต้องรับผิดชอบ    ทำให้ชายไม่สมควรหรือไม่อาจสมรสกับหญิงนั้น ฝ่ายชายมีสิทธิเรียกสินสอดคืนได้  "

              -  คำว่า สินสอด นั้นในสมัยโบราณนั้นเดิมเรียกว่า " ค่าสินหัวบัวนาง" เพราะเหตุว่าการให้สินสอดนั้นเป็นการให้แก่บืดามารดาหญฺงเพื่อตอบแทนในการที่หญิงนั้นยินยอมสมรสด้วย  และการตกลงให้สินสอดนั้นกฏหมายไม่ได้กำหนดรูปแบบไว้จึงสามารถตกลงด้วยวาจาเกี่ยวกับการให้สินสอดได้

             - เงินที่ฝ่ายชายให้แก่บิดามารดาหญิงเพื่อขอขมาเนื่องจากชายได้พาหญิงหนีไปอยู่ด้วยกันโดยไม่มีการสู่ขอตามประเพณีไม่ถือว่าเงินนั้นเป็นสินสอดครับ

               - การให้ทรัพย์สินแก่บิดามารดาของหญิงในพิธรแต่งงานธรรมดาเพื่ออยู่กินด้วยกันฉันสามีภริยาโดยไม่จดทะบเบียนสมรส  ย่อมไม่ใช่สินสมรส

                                        กรณีต่อไปนี้ชายเรียกสินสอดคืนได้

1. ถ้าไม่มีการสมรสโดยเหตุสำคัญอันเกิดแก่หญิง หรือ

 - เช่น หญิงเป็นโรคติดต่อร้ายแรง   หญิงมีสภาพแห่งกายพิการไม่อาจร่วมประเวณีได้ หรือหญิงเป็นผู้สำส่อนทางเพศ  ( ขอประทานโทษนะครับ ถ้อยดังกล่าวอาจเป็นคำไม่สภาพ แต่เนื่องจากถ้อยดังกล่าวเป็นถ้อยของกฏหมาย ผมจึงมีความจำเป็นจะต้องนำเสนอครับ )

2.ถ้าไม่มีการสมรสโดยมีพฤติการณ์ซึ่งฝ่ายหญิงต้องรับผิดชอบทำให้ชายไม่สมควรหรือไม่อาจสมรสกับหญิงนั้น 

- เช่น หญิงชายประกอบพิธีแต่งงานอยู่กินด้วยกันแล้ว  หญิงไม่ยอมจดทะเบียนสมรสกับชาย เป็นต้น