เรื่องมีอยู่ว่า นายรุ่ง มีร้านรับซื้อข้าวเปลือง และมีลูกชื่อ สา กับ จา  นายรุ่งเปิดร้านรับซื้อข้าวเปลืองโดยจดทะเบียนเป็นเจ้าของคนเดียวมาเป็นเวลาสิบปี  โดยมีลูกทั้งสองคนช่วยดูแลและบริหารงาน  ซึ่งในร้านนั้นจะรับซื้อข้าวเปลือก แต่ก็มีลูกค้าจำนวนหลายสิบคนที่ นำข้าวมาขาย แต่ไม่ยอมรับเงินสดทันที โดยตกลงว่าจะขอฝากข้าวเพื่อรับดอกเบี้ย ทางร้านยินยอมตามข้อตกลง ในการดำเนินงานก็มีลูกค้าประเภทนี้หลายรายที่ นำข้าวมาฝากไว้ ต่อมา เข้าสู่การจำนำข้าว ทำให้ทางร้านไม่มีกำลังที่จะบริหารต่อ เนื่องจากเกิดภาวะการขาดทุนมาก จึงตัดสินใจขายกิจการ และใช้หนี้สินกับทางธนาคารทั้งหมด  แต่เมื่อใช้หนี้ธนาคารหมดแล้ว ปรากฎว่า ไม่มีเงินเหลือพอที่จะชำระหนี้ให้กับลูกค้าข้าวฝาก  จึงได้ทำหนังสือแจงข้อเท็จจริงต่างๆให้กับลูกค้า และยอมรับสภาพหนี้ไว้ และได้ยื่นข้อเสนอในการชำระหนี้ให้กับลูกค้า แต่ลูกค้าไม่ยอมรับในข้อเสนอดังกล่าว จึงเข้าแจ้งความดำเนินคคดี จำนวนเกือบ 40 ราย  อัยการรับเรื่องและออกหมายเลขคดีเรียบร้อย จากนั้น ศาลนัดไกล่เกลี่ย ครั้งแรก ผู้ฟ้องมาไม่ถึงครึ่งจึงเลื่อนการไกล่เกลี่ยไป ครั้งที่ 2 ก็เช่นกัน แต่ศาลก็ได้ยื่นข้อเสนอให้นายรุ่งยอมรับและผ่อนชำระหนี้  แต่เนื่องด้วยจำนวนที่ต้องผ่อนชำระหนี้ตามที่เจ้าหนี้ต้องการ นายรุ่งไม่สามารถหาให้ได้ เพราะตอนนี้ไม่เหลือทรัพย์สินใดๆ เลย จึงเลื่อนการไกล่เกลี่ยออกไป จนกระทั่งครั้งที่ 3 ผู้ฟ้องมาครบ และได้ตกลงกันอีกครั้ง และได้บีบให้ยอมรับอีกเช่นเคย แต่นายรุ่ง ตัดสินใจสู้คดี เพราะไม่มีเงินตามที่เจ้าหนี้ต้องการจริงๆ แต่เจ้าหนี้ก็ยังไม่เชื่อ ยังคิดว่า นายรุ่ง มีทรัพย์ แต่ไม่ยอมชำระหนี้ และได้โยงไปถึง ลูกสาวทั้ง สอง และขู่ว่าจะแจ้งความลูกสาวทั้งสองคนเพิ่ม ฐานเป็นผู้ร่วมฉ้อโกง   เลยอยากจะขอปรึกษาท่านทนายว่า กรณีอย่างนี้ เจ้าหนี้จะแจ้งความร่วมฉ้อโกงได้มั๊ยคะ  และถ้าขอคำปรึกษา เรื่องนี้ นายรุ่ง ควรจะสู้ หรือควรจะยอมคะ