ปอดอุดกั้นเรื้อรังมีความแตกต่างทางพยาธิวิทยาโดยการทำลายเนื้อเยื่อปอดซึ่งถูกแทนที่ด้วยรูที่มีลักษณะเฉพาะของถุงลมโป่งพอง และมีแนวโน้มที่จะมีการผลิตเสมหะมากเกินไปในทางเดินหายใจ ซึ่งก่อให้เกิดอาการของโรคหลอดลมอักเสบ ลักษณะทางพยาธิสภาพเหล่านี้รับรู้ทางสรีรวิทยาว่าเป็นความยากลำบากในการหายใจออก (เรียกว่าการจำกัดการไหล) ซึ่งทำให้ปริมาตรปอดเพิ่มขึ้นและแสดงออกเป็นอาการหายใจไม่ออก อาการเริ่มต้นอื่น ๆ ของอาการ ได้แก่ "ไอจากผู้สูบบุหรี่" และการผลิตเสมหะทุกวัน การไอเป็นเลือดไม่ใช่ลักษณะของโรคปอดอุดกั้นเรื้อรัง และเมื่อปัจจุบันทำให้เกิดความกังวลเกี่ยวกับอาการที่เกี่ยวข้องกับยาสูบ โดยเฉพาะมะเร็งปอด ผู้ป่วยที่เป็นโรคปอดอุดกั้นเรื้อรังมีความเสี่ยงที่อาการจะแย่ลงเป็นระยะ ๆ (เรียกว่าอาการกำเริบ) อาการกำเริบเกิดจาก การติดเชื้อ ทั้งจากแบคทีเรียหรือไวรัส ดังนั้นจึงไม่จำเป็นต้องใช้ยาปฏิชีวนะที่ทำงานกับแบคทีเรียเสมอไป อาการกำเริบบ่อยครั้ง โดยเฉพาะอย่างยิ่งหากรุนแรงพอที่จะรับประกันว่าจะต้องเข้ารับการรักษาในโรงพยาบาล บ่งชี้ถึงการพยากรณ์โรคที่ไม่ดี