ขอปรึกษาคดีดังนี้ครับ   ผมทำงานรับราชการภรรยาอยู่บ้านขายเสื้อผ้าห้องเป็นห้องแถว อยู่ติดๆกันโดนเขา(ผู้กล่าวหา)เป็นห้องริมสุดถัดมาเป็นห้องที่ผมอาศัยอยู่  เมื่อก่อนหน้านี้เราทั้งสองห้องและห้องอื่นๆถัดไปรักใคร่กันดีเข้านอกออกในได้เสมอบางครั้งภรรยาผมยังไปช่วยแบกถุงเสื้อผ้าให้เขาต่อมาเขาได้ปลูกบ้านใหม่ กลางคืนไปนอนบ้านกลางวันถึงมาร้านขายของคือเสื้อผ้าเหมือนกันแต่เน้นขายส่ง ส่วนผมและภรรยาเน้นขายปลีก  ต่อมาได้มีเรื่องขัดใจกันผมและภรรยาไม่พูดกับเขาแต่ภรรยากับภรรยายังพูดคุยกัน  มาวันหนึ่งภรรยาผมได้นำบันไดขึ้นไปใต้หลังคาเพื่ออุดรอยรั่ว และฝ้าเพดานเป็นแบบทีบาร์วางแผ่นยิปซั่มเป็นแผ่นๆ  และปรากฏว่าทำไม่ได้และกลับลงมาโดยทิ้งบันไดไว้บนฝ้าแต่เยื้องไปทางเขา  ประกอบกับเราทั้งสองมีงานที่จะต้องบวชลูกชายที่ต่างจังหวัดจึงไม่อยู่บ้าน(ภรรยาเขายังฝากซองทำบุญเลย) ระหว่างที่เราไม่อยู่บ้านเขาได้จ้างช่างมาทำฝ้าเพดานห้องเขาถ้าจะรั่วเหมือนกันเพราะเข้าหน้าฝน   ช่างเลยพบบันไดที่ภรรยาผมทิ้งไว้  และบอกกับเขาทราบ และช่างได้เอาบันได้มาพาดไว้ทางฝั่งห้องผมแล้วทำฝ้าเพดานจนเสร็จ    และเมื่อผมทั้งสองคนเสร็จธุระเรื่องงานบวชลูกชายจึงกลับมาที่บ้าน และภรรยาผมได้ไปตามช่างมาซ่อมหลังคาจนเสร็จ(ช่างคนละคนกัน)และเอาบันไดลง  ต่อมาได้ยินข่าวเล่าลือว่าเขาได้เอาเรื่องเจอบันไดไปเล่าให้คนอื่นฟังและสงสัยว่าเราขโมยผ้าเขา   ซึ่งภรรยาผมได้ยินมาจึงได้เอิ้นถามภรรยาเขาว่าอย่าเข้าใจผิดนะ บันไดนั้นภรรยาผมเอาขึ้นไปซ่อมหลังคาเอง  มีอะไรหายหรือ(ได้ยินมา)  ภรรยาเขาตอบแบบไม่ค่อยพอใจว่า ไม่มีอะไรหายหรอก(กระแทกเสียง)   อีกวันหนึ่งภรรยาผมร้อนใจกลัวเรื่องจะรู้ถึงหูผมเพราะผมเป็นคนไม่ยอมคนอยู่แล้ว(ถึงได้ไม่พูดกับเขาเกรียดเข้าใส้)จึงได้ไปคุยปรับความเข้าใจกับเขา โดยเล่าให้เขาฟังว่า เรื่องบันไดเธอเอาทำหลังคา(ตามที่เล่ามา)  ถ้าจะมีผิดก็เรื่องเดียวที่ไม่ได้บอกเขาเรื่องผ้าซึ่งมีเงื่อนงำดังนี้

1 การขายผ้าของเราส่วนมากจะทำกันดังนี้   จะมีรถวิ่งนำสินค้าคือผ้าต่างๆที่ทำไปขายยังต่างจังหวัดไกลๆแล้วแต่จะมีใครสั่ง(เอาไปส่งต่ออีกทอด)

2  การมาเอาของจากเขาไปส่วนมากก็เป็นบิลเงินเชื่อหรือเอาหลักทรัพย์มาค้ำ ซึ่งเขาก็ตามยึดมาเยอะถามไม่เอาเงินค่าผ้ามาเคลียร์หรือเคลียร์ไม่ได้   แล้วคนเอาผ้าเขาไปก็นำไปขาย    แต่มีบางคนหมุนเงิน   เอาผ้าที่เอามาจากเขาไปขายในราคาต่ำกว่าทุนที่เอาไป   ซึ่งบางครั้งผ้าพวกนี้ก็เวียนมาหาร้านผม  ซึ่งภรรยาผมก็ซื้อไว้และขายไป  ซึ่งรวมกับผ้าของภรรยาผม  มีตราร้านใครร้านมัน

3 การค้าแบบนี้เป็นสิทธิ์ของพ่อค้าที่มารับของจากเขาที่จะขายให้ใครก็ได้  ตัวเขาเองยังเคยรับซื้อเลย

นี่คือเรื่องที่ภรรยาผมไปเล่าให้เขาฟัง    เขาคงโกรธมาก   แต่ก็ยังคงทิ้งไว้หลายวัน กว่าจะนำเรื่องไปหารือกับตำรวจและกล่าวหาว่าเราลักทรัพย์  โดยปีนเข้าไปเอา(ตามที่เจอบันได) ทำมานานแล้ว(คิดว่าตั้งแต่เขาไปนอนบ้าน)    ตำรวจจึงเรียกภรรยาผมพร้อมกับเพื่อนอีกคนไป   โดยเรียกภรรยาผมเข้าไปก่อนแล้วบอกกับภรรยาผมว่าจะยอมรับหรือเปล่าว่าขโมยผ้าเขาไปพี่เขาใจดีนะแค่ชดใช้เขาจะไม่เอาเรื่อง (หลอกล่อ)  และขู่ว่า สามีเป็นราชการหรือก็จะโดนไปด้วย  ลูกก็จะเสียอนาคตนะ(ลูกผมกำลังเรียนคณะทันตแพทย์ศาสตร์ เก่งกว่าลูกเขา อิจฉา)  ภรรยาผมไม่ยอมรับ  แล้วตำรวจก็ไล่กลับแต่พูดทิ้งท้ายไว้ว่าผมมีพยานหลักฐานมากพอสมควรนะ และหันไปบอกคู่กรณีว่าแล้วจะหาร้อยเวรฯเก่งๆให้ (ตำรวจที่เรียกไปเป็นหัวหน้า)   แล้วก็เรียกเพื่อนอีกคนเข้าไปถาม(เพื่อนเล่าว่าดังนี้)  ผู้หญิงเมื่อกี้เขารับแล้วนะ  เพื่อนย้อนถามว่ารับอะไร  เรียกผมมายังไม่รู้เรื่องอะไรเลย  ตำรวจถามต่อว่า แล้วบิลเสื่อหม้อห้อม 500ตัวนี่เล่า  ไม่ได้ทำผ้าหม้อห้อมแล้วเอาที่ไหนมาขาย  เพื่อนบอกว่า ก็ซื้อจากอาเฮียมาไง  แล้วก็ซื้อจากร้านเจ้ มั่ง(ภรรยาผมโดยมีตราร้านของใครของมัน)  ตำรวจหันไปถามเขาว่าอ้าวแล้วเอาไง สุดท้ายไล่เพื่อนกลับ   เราก็กลับบ้านกันแป๊บเดียวเขาก็กลับมาร้านเหมือนกัน   พวกผมรอรอมา6-7วันแล้วไม่เห็นมีการดำเนินการอะไร ตำรวจก็ไม่มาที่เกิดเหตุ     หากเหตุการณ์เป็นเช่นนี้ต่อไปมันไม่สบายใจ    จะต้องตามเรื่องอย่างไร   จึงขอถามดังนี้

1 จะต้องทำอย่างไรต่อไป

2  เราจะมีความผิดไหม

3  หากไม่มีอะไรเกิดขึ้นเงียบเฉยๆ  จะฟ้องเขาข้อหาหมิ่ประมาทได้หรือไม่(เขาเอาไปพูดให้คนอื่นฟังหมดแล้วว่าร้านผมโดยผมและภรรยาขโมย)