ความชุกของโรคแอนแทรกซ์ขึ้นอยู่กับทั้งรูปแบบสภาพอากาศและสภาพภูมิศาสตร์ สปอร์ของแอนแทรกซ์ต้องการสภาวะที่เป็นด่างเพื่อความอยู่รอด ดังนั้นพื้นที่ที่มีดินเป็นด่างโดยธรรมชาติจึงมีความเสี่ยงสูง พายุที่สมบูรณ์แบบ สำหรับการระบาดของโรคแอนแทรกซ์คือฝนตกหนักหรือน้ำท่วมในฤดูใบไม้ผลิเพื่อนำสปอร์ขึ้นสู่ผิวน้ำ จากนั้นจึงเกิดภัยแล้งในภายหลังซึ่งทำให้วัวควายกินหญ้าใกล้พื้นดินและ ไวรัส หยิบขึ้นมากิน สภาวะเหล่านี้เมื่อรวมกันแล้วจะเพิ่มความชุกของโรคแอนแทรกซ์ แต่ไม่ว่าจะเป็นภัยแล้งหรือน้ำท่วมก็เพียงพอที่จะเพิ่มสปอร์ได้ และผู้ผลิตควรใช้ความระมัดระวังในช่วงที่มีสภาพอากาศแบบนี้ การศึกษาที่ดำเนินการในซัสแคตเชวันหลังการระบาดในปี 2549 พบว่าฟาร์มที่เกิดการระบาดมีระดับน้ำท่วมสูงขึ้น ทุ่งหญ้าเปียกชื้น หญ้าทุ่งหญ้าสั้นลง และความหนาแน่นของสัตว์ในทุ่งหญ้าสูงขึ้น นอกจากนี้ยังพบว่าระยะเวลาในการให้วัคซีนหลังจากพบกรณีแรกในเขตชนบท (ในฝูงวัวที่ไม่เคยได้รับวัคซีนมาก่อน) ส่งผลต่ออัตราการรอดชีวิตของฝูง ตามที่คาดไว้ ยิ่งฝูงสัตว์ได้รับการฉีดวัคซีนเร็วเท่าใด อัตราการสูญเสียการตายในฟาร์มก็จะยิ่งลดลงเท่านั้น